dinsdag 27 november 2007

Afscheid van Auckland...

Kia Ora oftewel Hello again, welkom, het gaat je goed,… !

Calling to you this time right from the heart of Auckland, City of Sails en wat ons betreft ook van weinig anders,… het is middag de voorlaatste dag van ons vertrek uit Nieuw-Zeeland en we moeten zeggen dat we commentaren van de mensen die we eerder deze reis tegenkwamen jammerlijk moeten geloven… Auckland heeft niet zoveel te bieden, buiten een havenzicht en een indrukwekkende Sky Tower. Nadat we vanmorgen nog een stuk of vijf boekenwinkels bekeken hebben op zoek naar bridgeboeken voor mijn ventje én de langverwachte Jamie voor mij (ja,ja, ik heb hem voor de luttele prijs van 34 NZD, ongeveer de helft in EUR) hebben we onderweg snel een lekkere portie sushi opgepikt om hier op ons terrasje bij de hotelkamer op te eten in de zon… Sinds de hangi-maaltijd in het Maori-dorp heeft Dirkie zijn maag het een beetje begeven, zodat het een beetje zoeken is wat hij precies kan eten zonder dat…
Onze avonduitstap in Rotorua was nochtans écht een aangename kennismaking met de cultuur van de Maori’s… Na een uitgebreide uitleg over hun origine werden we door Cheera, een lekker gezette, maar vooral gezellige Maori-vrouw op onze waka Huia (onze bus werd direct omgedoopt tot maori-boot) meegenomen naar Aoterea, het beloofde land, zijnde het pre-Europese Nieuw-Zeeland dorp van de Maori’s, gelegen net buiten Rotorua… Na de traditionele ontvangst met een haka (oorlogsdans) werden we meegenomen in hun dorp waar we via allerhande huisjes meer uitleg kregen over hun levensstijl, gewoontes,… Daarna volgde nog een cultural performance met zang en dans, waarna we aan tafel konden voor een hangi-buffet (allerhande lekkers klaargemaakt in een stoomoven in de grond)… Alhoewel de meesten onder u weten dat ik in ons huishouden de de moeilijkste eter ben, heb ik ervan genoten,… Dirk ook, tot de nacht erna…
De morgen daarop hebben we Rotorua verlaten om door te rijden naar Coromandel Peninsula… een schiereiland, rechts bovenaan het Noordereiland… Omdat we géén van beiden zin hadden om na onze pechdag nog eens zó lang te moeten rijden besloten we langs de kust omhoog te rijden, hopende nog wat mooie baaitjes en leuke vergezichten tegen te komen… Beide doelstellingen bereikt, ware het niet dat we door al het moois weer véél te lang overal zijn blijven hangen én dus opnieuw een tandje (lees: versnelling) mochten bijsteken om onze laatste B&B op tijd voor het avondeten te bereiken. Nu, dat onze gastheer en gastvrouw voorstelden bij hen te eten konden we ons ineens voorstellen… Kaeppelli’s is gelegen op een hoge berg met éénrichtingsasfaltweggetje ernaar toe… Rond een uur of half acht kwamen we aan (wat voor ons doen best vroeg is) én konden we direct aanschuiven aan tafel in de gazebo, een groot open tuinhuis, nog hoger op de berg, met zicht op de zee en de bergen op de achtergrond. Waaw ! De heer des huizes, Robert, is bio-boer en teelt volledig organisch zijn groenten en vee… Dat hij daarnaast écht geweldig kan koken (mét asperges) mochten we later constateren. We hebben écht genoten van deze B&B ! Samen met de andere gasten, een Australische gepensioneerde fotograaf en zijn madam die terugkwamen van Thanksgiving bij de doodsaaie inlaws van hun zoon in Indianapolis (én daar geweldig over konden vertellen) en Frank, een Duitse vrijgezel van een jaar of dertig in zijn eentje op pad, super genoten van de warme zomeravond… lekker blijven zitten babbelen en daarna nog uitgebreid kunnen internetten op de computer ter plaatse (zie ons laatste berichtje)…
De volgende morgen heeft Jill voor ons nog even snel een Cave Cruise geregeld… omdat we de dag voordien véééél te laat waren om Cathedral Cove nog te kunnen zien, laat staan er naar toe te wandelen, besloten we er met de boot naar toe te gaan vanuit Whitianga. De 2 ½ uur durende tocht deed een grote toer op t water, langs de verschillende rotsen, blowholes én Cathedral Cove met daarnaast een demonstratie van verschillende nationale muziekinstrumenten in een ondergrondse grond waar we met de boot in zouden varen… De grot zijn we binnengeweest (fotootje ter bewijs) maar gezien het opkomende tij werden de muziekinstrumenten later op een kalmer stukje zee bovengehaald om getest te worden. Het was een leuke uitstap waarna we in een lokaal winkeltje al één en ander van kerstinkopen hebben kunnen doen voor de moeders… Na de middag de kust verlaten om na een korte tussenstop in Coromandel bij de Driving Creek Railway recht door te rijden naar Auckland. Dirkies bovenbeentjes hadden ondertussen een knalrood kleurtje van de zon op t water, dus na een snel hapje eten een ontspannend badje genomen en lekker vroeg onder de wol.
Het einde van ons grote avontuur is in zicht, dat werd ons vandaag wel duidelijk, een beetje shoppend om onze laatste centjes op te doen aan souvenirs… We hebben géén van beiden ook maar de minste zin om al terug te komen naar t (vast en zeker) koude België, het staat nu al vast dat we zeker nog eens terug willen komen om de rest van Australië en de nog niet ontdekte gebiedjes van Nieuw-Zeeland te bezoeken. Nee, we gaan nog niet emigreren, maar we begrijpen de mensen die het wél doen, meer dan ooit… Kia Ora New Zealand ! Hopelijk tot snel !

4 opmerkingen:

Anoniem zei

jullie zien er goed uit.
prachtige verhalen.
je zal wel veel te vertellen hebben.
en vele mooie fotos
om alles nog eens opnieuw te beleven.
we kijken uit naar jullie terugkomst.

Anoniem zei

Ja, dan mag Auckland wel een beetje anticlimax lijken, met zo enorm veel hoogtepunten daarvoor (waarbij jullie weer zo aanstekelijk vertellen over bijvoorbeeld de B&B dat het wat pijnlijk is om hier te moeten blijven) is jullie conclusie zeer te begrijpen. Emigreerden jullie maar, dan hadden wij tenminste een excuus om ook eens de lange weg naar al dat moois te gaan ...

Hebben jullie nou neusje gewreven? En hoe zijn de gewone Nieuw-Zeelanders? Ik ben erg benieuwd naar alle verdere verhalen, want je hebt natuurlijk maar tijd om het allernodigste op te schrijven.

Desondanks nog even veel plezier, en ook op de terugreis valt (bv. in Singapore) nog veel te beleven. Hoe maakt het het iPod'je? Heeft-ie al een broertje of zusje?

Liefs, er wordt hier heftig met jullie meegeleefd! Ton

Fleur & Dirk zei

Broertje of zusje nog niet gevonden... hopen dat tijdens laatste fase te doen...
Groetjes vanop Sydney Airport, wish we could stay here,

Dirk en Fleur

Anoniem zei

Dat is echt een geweldig leuke foto.!
Zoals Paula al zegt: wat een verhalen zullen erachter zitten.

Jullie zullen wel heeeeeeel
veeeeel kunnen vertellen.

Lieve groeten uit een koud Achel.

Corry.