Absolute Pechdag...

Yo Mates !
Bij deze een écht geschreven verslag, geschreven op een kofferbak zo heet om een ei op te kunnen bakken…
Terwijl iedereen in dit hele land vast en zeker klaar staat om te gaan genieten van een zonnig weekend zijn wij, lees: Fleur, Dirk en het stoute blauwe monstertje gestrand in Nuhaka, of all places, helemaal aan het uiterste puntje van de Eastcoast. Ondanks het feit dat we vanmorgen al lekker vroeg onderweg waren om via Gisbourne en de kust de route naar Rotorua te rijden, vond ons autootje de 11% berg er duidelijk te veel aan… De motor sloeg tilt, de temperatuur bereikte astronomische hoogtes, om een lang verhaal kort te maken: de auto bleef staan en dacht duidelijk: “Bekijk het maar!” Niets aan te doen, hij wou géén meter verder meer… Nadat we (met hulp van een vriendelijk Kiwi-echtpaar) onszelf op een min of meer zichtbare, veilige plaats gemanoeuvreerd hadden zat er niets anders op dan koffer open en zoeken naar dat vervloekte nummer van Apollo. Nog een geluk dat de Belgische triband in de bergen verbinding had,…
Na in ons beste Engels geprobeerd te hebben een beetje uit te leggen waar we zo ongeveer gestrand waren (en dat voor een Highway… géén kilometerpaaltjes beschikbaar hier…) beloofde de vriendelijke Apollodame ons hulp te sturen binnen het uur… Nooit geweten dat een uur in de vlakke Kiwi-zon zó heet zou kunnen zijn… Na een spelletje yahtzee op de kofferbak (nog vol goede moed én we stonden op die manier op de uitkijk voor de AA-man die ons zou komen redden) toch maar weer in de auto gaan zitten en wachten op Godot… Nu, als er iets vermeldenswaardig is vandaag, is het wel de enorme vriendelijkheid van de Nieuw-Zeelandse burgers… Gestrand en wél zijn er zeker vijf auto’s naast ons gestopt om te vragen of we hulp konden gebruiken: water, iets anders, raakten we zeker daar weg ? Toen er op een gegeven moment twee jonge kerels stopten waarvan één er op zijn minst als een halve gangster uitzag, bleek weer maar eens dat we niet altijd op uiterlijk en eerste indruk moeten afgaan… De Hongaar en zijn Kiwi-vriend waren onderweg om te gaan jagen (op wat, vroegen wij ons achteraf af?), maar beter nog, bleken één en ander van auto’s te kennen… Terwijl ondergetekende dan ook ondertussen opnieuw Abby van Apollo aan de lijn had voor wat meer uitleg over de hulptroepen op komst, werd de diagnose door de boys gesteld: de aandrijfriem van ons autootje was niet langer bestaande… enkel nog een zielig rubber draadje bleek over te schieten, en terwijl dit uit de motorkap werd gewist werd in sappig Kiwi’s uitgelegd dat doorrijden zonder écht niet mogelijk was…
(…)
Anderhalf uur later: onze redder in nood, verschijnt aan de top van de berg… all the way live from Nuhaka, een dorp van drie huizen groot dat wij kort daarvoor nog volle bak doorgesjeesd waren gezien géén vermelding in de Rough Guide… Tandenloos en wel (hij was nog géén dertig!) gaf hij Dirkie instructies hoe de auto op een wankele aanhanger getrokken zou worden… Fotootjes volgen, voor zij die zich aan écht ramptoerisme wensen over te geven. It may sound funny, maar we verzekeren u, dit scenario hebben we nooit gezien in Flying Doctors… Gelukkig dacht AA-man er net voordat we diezelfde 11% berg moesten afrijden nog even aan om te stoppen en ervoor te zorgen dat ook zijn aanhanger geremd werd… anders hadden we nog kunnen worden ingehaald worden door ons eigen vehicuul.
Bon, om een lang verhaal kort te maken… Na een lange bumpy ride hebben we hier een uur of drie geleden deze fijne garage bereikt en weten we sinds ongeveer een half uurtje dat het benodigde reservestuk door een ander lokaal iemand hier om 18h30 zou moeten worden geleverd. Normaal gezien zou de garage al lang gesloten zijn dan, maar om de arme gestrande Belgians toch verder te helpen blijven piratenbaas en zijn twee werkmannen lekker hangen met een biertje en beloven ze ons dat we toch vanavond nog voor t donker naar Rotorua kunnen vertrekken… We certainly hope so, want het landschap ter plaatse en de brandend hete zon maken het wachten tot een ware beproeving… Onze tong hangt op onze sloffen én na voor de x-ste keer onze factor 30 gesmeerd te hebben, kruipen we in ons autootje op de vlucht voor de zon… De flessen drank die we ondertss bemachtigd hebben, zijn ondertussen volledig leeg…
18h30 ruim gepasseerd : Nog steeds géén enkel teken van leven van onze “koerier”… enkel de mannen in de garage zijn er nog om t wachten een beetje boeiend te maken, al zijn ze onverstaanbaar in hun dialect na een paar goede pinten… Dirkie besluit een beetje te gaan socialisen en vist uit dat de kortste weg naar Rotorua toch deze is terug via Napier… Niets Scenic Route dus, maar wel de korste weg van 41/2 uur, Retour à Napier…(misschien nu ik erover nadenk dé oplossing moesten we nog steeds géén regering hebben als we terugzijn… een paar uur hier en ik ben er zeker van dat over alles te praten valt…)
En nu zit ik hier, een dagje later op de gisteren zo laat bereikte hotelkamer in Rotorua… Nadat we om 19h45 eindelijk terug konden vertrekken, 100 dollar armer maar een geweldige (ahum) ervaring rijker, bleek dat we nog niet alles hadden gehad… Op het pikdonkere bergtraject terug naar Napier (ook Highway wil ik er wel even bijvermelden) bleken we ineens op ons rijvak oog in oog te staan met een naar beneden gestort stuk berg… Dankzij lichtsignalen van de tegenliggers (toen vroegen we ons af waarom, maar bon, toch maar oppassen) reden we langzaam genoeg om er net niet tegen te rijden, maar zo net na een bocht is het toch verduiveld schrikken als een muur ineens voor je opduikt met enkel een klein wegwerkerspilaartje erop gegooid… We konden er met de auto net omheen, dus al bij al no harm done, en snel op weg, ditmaal nog beter oplettend, want als we al twee zo rare dingen op één dag meegemaakt hadden,… wie weet wat er ons nog te wachten stond… Tegen de tijd dat we Rotorua bereikten (iets na middernacht) hadden we al visioenen van kamers die al doorverhuurd waren edm, maar na een telefoontje naar de Night Reception bleek dit gelukkig niet het geval, we waren nog welkom, meer nog, en dat is deze keer wél een aangename verrassing, toen we vanmorgen opstonden, bleek dat we vanuit onze kamer de geysers gewoon bijna kunnen aanraken…met het gevolg van frequent gewandel voor onze raam, maar dat is niets, vergeleken met de dag van gisteren… We maken ons nu klaar om op avondexcursie te gaan naar een Maori-dorp hier in de buurt, alwaar we kennis gaan maken met hun gewoonten, een échte hangi-maaltijd zullen eten én hopelijk nog veel meer van al dat moois… Nadat we gisteren zo lang hadden, beseften we dat de vakantie alweer bijna voorbij gevlogen is… Wij hebben nog géén greintje zin om naar huis te komen en zijn vastbesloten ervan te genieten zo lang we kunnen…
Love, Dirk en Fleur