Even voorproeven... van het nieuwe jaar !

Nog druk bezig met de voorbereidingen van de hapjes voor Oudejaarsavond (we gaan een avondje Kolonisten spelen met Patrick&Astrid, gezworen spelfanaten van in den beginne) begint onze agenda voor 2008 zich ondertussen met rasse schreden te vullen...

Inderdaad, 2008 belooft een spectaculair "kroon"jaar te worden !

Op 23 januari wordt Opa Kilsdonk 85 ! Dat we dit in beperkte kring toch uitgebreid gaan vieren, hoeft géén betoog ! Oma K wordt op 27 februari ook al 83 ! Hopelijk ook een lekker etentje Oma ? We kunnen maar proberen hé...

Op 12 mei nemen we het vliegtuig naar Barcelona om na een paar daagjes citytrippen ter plaatse af te zakken naar la boda de mi hermano Frankie y su guapa Béatriz op 24 mei ! Dat wordt genieten van 't (hopelijk) zonnige Malaga !

En we feesten maar door... Op 19 juni bereikt Harry een gezegende leeftijd van 60 jaar ! Mams volgt trouw zijn spoor door op 10 oktober op dezelfde tram 6 te springen... Dus opnieuw wat ons betreft : Groot Feest !

Eén datum staat échter al meer dan een jaar knalROOD met een grote stip in onze agenda aangeduid : Op 25 november a.s. zijn Opa en Oma 60 jaar getrouwd !!! Alhoewel het bruidspaar er nog niet helemaal uit is hoe we met zijn allen die grote dag gaan vieren, zijn wij ervan overtuigd: we willen er een onvergetelijke dag van maken ! De voorbereidingen zullen weldra beginnen, Opa en Oma, be aware !

Ik ga ervan door, sugar en sweets smeken vanop mijn keukeneiland om verwerkt te worden tot allerhande lekkere spelondersteunende chocoladebommetjes... Receptjes volgen later...

Fleur & Dirk

Merry X-mas and a Happy 2008 !

Voor u getest : TIVA in Gent...

Soms is het ook wel weer een beetje fijn om thuis te zijn,...

Gisterenavond hadden we nog eens een gezellig avondje uit gepland met Ellen en Bart, onze absolute soulmates voor elke gastronomische verkenning van het Oostvlaamse horecawezen. Nadat 't Laurierblad na onze vernietigende recensie haar ster kwijtgeraakt is een paar weken geleden (ja, ja, dit was één van de eerste pittige details die een van mijn collega's mij meedeelde bij terugkomst van Down Under) ging onze ontdekkingsreis gisteren richting Patershol, meer bepaald in de Oudburg, om Belgische tapas te gaan eten, het visitekaartje van restaurant Tiva. TIVA is de samensmelting van de namen van Tim en Vera, waarbij Tim instaat voor de bediening en mama Vera de keuken runt...

Terwijl onze mannen besloten om het tapasmenu XL uit te testen (7 koude en 7 warme tapas voor 30 Belgische eurootjes) besloten Ellen en ondergetekende ons te beperken tot de "klassieke" menukaart waaruit we een inderdaad "klassiek" voorgerechtje van kaas- en garnaalkroketjes kozen om daarna met een scampischotel voor Ellen én een rundssteak béarnaise voor mezelf te vervolgen. Jammer genoeg biedt de kaart niet de mogelijkheid om uit méér dan 7 tapas diegene die je lekker lijken te kiezen... Het is te nemen of te laten én dat vonden de vrouwen bijzonder jammer, want er zaten er best een aantal héél lekkere bij...

Zonder daarover in alle details uit te wijden (zie de menukaart daarvoor), werden de koude tapas van het "voorgerecht" door de kritische proeversgilde een héél stuk positiever beoordeeld dan de 7 warme hapjes van het hoofdgerecht. Onze eigen schoteltjes waren goed, maar niet uitstekend én de algehele smaaksensatie die het restaurant op haar website belooft, is niet helemaal aangekomen bij ons. De begeleidende huisgemaakte kroketjes waar ondergetekende zo'n zin in had, bleken niet voorhanden te zijn, maar de gastheer had dit "vergeten" te vermelden zodat ik bij aankomst van mijn bord er tevergeefs naar heb mogen zoeken...

Eindconclusie die wij maakten tijdens een lekkere pot thee, sigaartje en rijstpapje bij 't Oeverloos Eiland (twee deuren verder) : middelmatig lekker, een redelijke 7/10, maar zeker niet zoals de gastheer ons bij vertrek probeerde te vertellen "Tot binnenkort !"

Back Home... in very cold and rainy Belgium !

Lieve vriendjes en vriendinnetjes,

Nadat we afgelopen zaterdagmorgen in alle vroegte weer voet aan land gezet hebben in het koude, en tot nu toe vooral ook geweldig natte België, moeten we eerlijk bekennen dat het ons moeite kost ons o zo vertrouwde levensritme hier ter plaatse langzaamaan weer op te pakken... Daar waar Dirk het liefst een gat in de dag slaapt, beleeft Fleur tot op heden vooral zéér vroege morgens, hetgeen voor Dirk dan weer het plezierige gevolg heeft dat een warm ontbijtje hem de afgelopen dagen elke morgen welkom heette in de aanloop naar de lange, vermoeiende dag op 't werk...

Inderdaad, we zijn er weer aan begonnen... Uit solidariteit met mijn ventje, én omdat ik géén enkel benul meer had van al mijn paswoorden, afspraken edm, ben ook ik maandagmorgen naar het verre (ahum, dit is natuurlijk zéér relatief) Brussel afgereisd (toen nog) kwiek en wél om er met hernieuwde energie terug in te vliegen... Alles OK, ... tot net na de middag ! Ik moet eerlijk bekennen dat ik het moeilijk had mijn ogen open te houden,...het jetlagmonster heb ik helaas niet ter plaatse kunnen achterlaten én ik vrees dat ik nog wel een paar daagjes nodig zal hebben om deze te overwinnen. Gelukkig zijn er dan de behulpzame collega's, allemaal (hopelijk) blij je nog eens te zien, die door het doorgeven van telefoons, mails en natuurlijk een hoop heerlijke dossiers je de dag proberen door te helpen, ja, zelfs voor het wakker houden door een stevige por kan ik op mijn dames rekenen, zeker als het even moeilijk gaat, hetgeen maandag toch zeker het geval was... Man, man, man, alles is precies terug wennen: het rennen naar de trein, de koude wind als je de metro uitkomt, de roltrap die voor de zoveelste keer niet werkt, de vertrouwde Cola Light automaat voor het nodige geestrijke vocht in de morgen... En iedereen maar vragen of je niets gemist hebt daar ter plaatse...

Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat we niet veel gemist hebben... We hebben vooral veel tijd samen doorgebracht, en dankzij de blog toch het gevoel gehad dat jullie met ons contact hielden, ieder op zijn eigen manier... Door het lezen van jullie berichtjes voelden we ons daar evenzeer als hier "thuis", op een andere manier, maar daarom niet minder aangenaam...

We hopen dan ook dat de terugkeer van deze reis niet het einde van onze avonturen op deze blog betekenen,... regelmatig zullen we jullie op de hoogte houden van de spannende, ontspannende en andere activiteiten van de familie Logghe-Kilsdonk...

Blijf ons vooral volgen, en aarzel niet jullie reacties achter te laten ! Nog eens dank je wel voor alle leuke, lieve, dagdagelijkse mailtjes en kattebelletjes die we de afgelopen weken ontvangen hebben, ze werden en worden bijzonder geapprecieerd !

U hoort nog van ons,

Fleur en Dirk

Singapore Shangri La...

Hi there iedereen !

Nog een allerlaatste keer vanuit het buitenland, met uitzondering misschien van nog een kortje uit London, maar gezien de staat van moeheid momenteel,...
Wij hebben er geweldig van genoten, zeker ook gisteren en vandaag, Singapore Tax Free leeg te kunnen shoppen, struinen door Little India en China Town, Orchard Road veroveren... zeker voor herhaling vatbaar, deze wereldstad met al haar diversiteit ! Heerlijk gegeten voor totaal 4,5 EUR voor twee in de Hawkescenters, tussen de locals en 's avonds nog steeds geen honger, zo'n hoeveelheid...

Wij groeten u een laatste keer vanuit de verre, vooraleer we terugkomen met zakken vol souvenirs en herinneringen aan een prachtige reis !

De twee Singapore shopaholics

Even pauseren in Sydney...

Aloha to you all !

Tussen vluchten door snel nog even de tijd om de groetjes te doen vanuit Sydney Airport !
Wish we could stay here ...

Tot zaterdag op Belgische bodem,

Dirk en Fleur

Afscheid van Auckland...

Kia Ora oftewel Hello again, welkom, het gaat je goed,… !

Calling to you this time right from the heart of Auckland, City of Sails en wat ons betreft ook van weinig anders,… het is middag de voorlaatste dag van ons vertrek uit Nieuw-Zeeland en we moeten zeggen dat we commentaren van de mensen die we eerder deze reis tegenkwamen jammerlijk moeten geloven… Auckland heeft niet zoveel te bieden, buiten een havenzicht en een indrukwekkende Sky Tower. Nadat we vanmorgen nog een stuk of vijf boekenwinkels bekeken hebben op zoek naar bridgeboeken voor mijn ventje én de langverwachte Jamie voor mij (ja,ja, ik heb hem voor de luttele prijs van 34 NZD, ongeveer de helft in EUR) hebben we onderweg snel een lekkere portie sushi opgepikt om hier op ons terrasje bij de hotelkamer op te eten in de zon… Sinds de hangi-maaltijd in het Maori-dorp heeft Dirkie zijn maag het een beetje begeven, zodat het een beetje zoeken is wat hij precies kan eten zonder dat…
Onze avonduitstap in Rotorua was nochtans écht een aangename kennismaking met de cultuur van de Maori’s… Na een uitgebreide uitleg over hun origine werden we door Cheera, een lekker gezette, maar vooral gezellige Maori-vrouw op onze waka Huia (onze bus werd direct omgedoopt tot maori-boot) meegenomen naar Aoterea, het beloofde land, zijnde het pre-Europese Nieuw-Zeeland dorp van de Maori’s, gelegen net buiten Rotorua… Na de traditionele ontvangst met een haka (oorlogsdans) werden we meegenomen in hun dorp waar we via allerhande huisjes meer uitleg kregen over hun levensstijl, gewoontes,… Daarna volgde nog een cultural performance met zang en dans, waarna we aan tafel konden voor een hangi-buffet (allerhande lekkers klaargemaakt in een stoomoven in de grond)… Alhoewel de meesten onder u weten dat ik in ons huishouden de de moeilijkste eter ben, heb ik ervan genoten,… Dirk ook, tot de nacht erna…
De morgen daarop hebben we Rotorua verlaten om door te rijden naar Coromandel Peninsula… een schiereiland, rechts bovenaan het Noordereiland… Omdat we géén van beiden zin hadden om na onze pechdag nog eens zó lang te moeten rijden besloten we langs de kust omhoog te rijden, hopende nog wat mooie baaitjes en leuke vergezichten tegen te komen… Beide doelstellingen bereikt, ware het niet dat we door al het moois weer véél te lang overal zijn blijven hangen én dus opnieuw een tandje (lees: versnelling) mochten bijsteken om onze laatste B&B op tijd voor het avondeten te bereiken. Nu, dat onze gastheer en gastvrouw voorstelden bij hen te eten konden we ons ineens voorstellen… Kaeppelli’s is gelegen op een hoge berg met éénrichtingsasfaltweggetje ernaar toe… Rond een uur of half acht kwamen we aan (wat voor ons doen best vroeg is) én konden we direct aanschuiven aan tafel in de gazebo, een groot open tuinhuis, nog hoger op de berg, met zicht op de zee en de bergen op de achtergrond. Waaw ! De heer des huizes, Robert, is bio-boer en teelt volledig organisch zijn groenten en vee… Dat hij daarnaast écht geweldig kan koken (mét asperges) mochten we later constateren. We hebben écht genoten van deze B&B ! Samen met de andere gasten, een Australische gepensioneerde fotograaf en zijn madam die terugkwamen van Thanksgiving bij de doodsaaie inlaws van hun zoon in Indianapolis (én daar geweldig over konden vertellen) en Frank, een Duitse vrijgezel van een jaar of dertig in zijn eentje op pad, super genoten van de warme zomeravond… lekker blijven zitten babbelen en daarna nog uitgebreid kunnen internetten op de computer ter plaatse (zie ons laatste berichtje)…
De volgende morgen heeft Jill voor ons nog even snel een Cave Cruise geregeld… omdat we de dag voordien véééél te laat waren om Cathedral Cove nog te kunnen zien, laat staan er naar toe te wandelen, besloten we er met de boot naar toe te gaan vanuit Whitianga. De 2 ½ uur durende tocht deed een grote toer op t water, langs de verschillende rotsen, blowholes én Cathedral Cove met daarnaast een demonstratie van verschillende nationale muziekinstrumenten in een ondergrondse grond waar we met de boot in zouden varen… De grot zijn we binnengeweest (fotootje ter bewijs) maar gezien het opkomende tij werden de muziekinstrumenten later op een kalmer stukje zee bovengehaald om getest te worden. Het was een leuke uitstap waarna we in een lokaal winkeltje al één en ander van kerstinkopen hebben kunnen doen voor de moeders… Na de middag de kust verlaten om na een korte tussenstop in Coromandel bij de Driving Creek Railway recht door te rijden naar Auckland. Dirkies bovenbeentjes hadden ondertussen een knalrood kleurtje van de zon op t water, dus na een snel hapje eten een ontspannend badje genomen en lekker vroeg onder de wol.
Het einde van ons grote avontuur is in zicht, dat werd ons vandaag wel duidelijk, een beetje shoppend om onze laatste centjes op te doen aan souvenirs… We hebben géén van beiden ook maar de minste zin om al terug te komen naar t (vast en zeker) koude België, het staat nu al vast dat we zeker nog eens terug willen komen om de rest van Australië en de nog niet ontdekte gebiedjes van Nieuw-Zeeland te bezoeken. Nee, we gaan nog niet emigreren, maar we begrijpen de mensen die het wél doen, meer dan ooit… Kia Ora New Zealand ! Hopelijk tot snel !

Nieuws vanuit Coromandel...

Hello all !

Na net heerlijk buiten gegeten te hebben onder de patio, nu even de tijd om nog een paar fotootjes van de afgelopen dagen on line te zetten... Het vergt een beetje tijd, maar dan heb je ook iets he...

Greetz vanuit een snikheet Noordereiland,

Fleur, (bruin)verbrand en wel...

Absolute Pechdag...

Yo Mates !
Bij deze een écht geschreven verslag, geschreven op een kofferbak zo heet om een ei op te kunnen bakken…
Terwijl iedereen in dit hele land vast en zeker klaar staat om te gaan genieten van een zonnig weekend zijn wij, lees: Fleur, Dirk en het stoute blauwe monstertje gestrand in Nuhaka, of all places, helemaal aan het uiterste puntje van de Eastcoast. Ondanks het feit dat we vanmorgen al lekker vroeg onderweg waren om via Gisbourne en de kust de route naar Rotorua te rijden, vond ons autootje de 11% berg er duidelijk te veel aan… De motor sloeg tilt, de temperatuur bereikte astronomische hoogtes, om een lang verhaal kort te maken: de auto bleef staan en dacht duidelijk: “Bekijk het maar!” Niets aan te doen, hij wou géén meter verder meer… Nadat we (met hulp van een vriendelijk Kiwi-echtpaar) onszelf op een min of meer zichtbare, veilige plaats gemanoeuvreerd hadden zat er niets anders op dan koffer open en zoeken naar dat vervloekte nummer van Apollo. Nog een geluk dat de Belgische triband in de bergen verbinding had,…
Na in ons beste Engels geprobeerd te hebben een beetje uit te leggen waar we zo ongeveer gestrand waren (en dat voor een Highway… géén kilometerpaaltjes beschikbaar hier…) beloofde de vriendelijke Apollodame ons hulp te sturen binnen het uur… Nooit geweten dat een uur in de vlakke Kiwi-zon zó heet zou kunnen zijn… Na een spelletje yahtzee op de kofferbak (nog vol goede moed én we stonden op die manier op de uitkijk voor de AA-man die ons zou komen redden) toch maar weer in de auto gaan zitten en wachten op Godot… Nu, als er iets vermeldenswaardig is vandaag, is het wel de enorme vriendelijkheid van de Nieuw-Zeelandse burgers… Gestrand en wél zijn er zeker vijf auto’s naast ons gestopt om te vragen of we hulp konden gebruiken: water, iets anders, raakten we zeker daar weg ? Toen er op een gegeven moment twee jonge kerels stopten waarvan één er op zijn minst als een halve gangster uitzag, bleek weer maar eens dat we niet altijd op uiterlijk en eerste indruk moeten afgaan… De Hongaar en zijn Kiwi-vriend waren onderweg om te gaan jagen (op wat, vroegen wij ons achteraf af?), maar beter nog, bleken één en ander van auto’s te kennen… Terwijl ondergetekende dan ook ondertussen opnieuw Abby van Apollo aan de lijn had voor wat meer uitleg over de hulptroepen op komst, werd de diagnose door de boys gesteld: de aandrijfriem van ons autootje was niet langer bestaande… enkel nog een zielig rubber draadje bleek over te schieten, en terwijl dit uit de motorkap werd gewist werd in sappig Kiwi’s uitgelegd dat doorrijden zonder écht niet mogelijk was…
(…)
Anderhalf uur later: onze redder in nood, verschijnt aan de top van de berg… all the way live from Nuhaka, een dorp van drie huizen groot dat wij kort daarvoor nog volle bak doorgesjeesd waren gezien géén vermelding in de Rough Guide… Tandenloos en wel (hij was nog géén dertig!) gaf hij Dirkie instructies hoe de auto op een wankele aanhanger getrokken zou worden… Fotootjes volgen, voor zij die zich aan écht ramptoerisme wensen over te geven. It may sound funny, maar we verzekeren u, dit scenario hebben we nooit gezien in Flying Doctors… Gelukkig dacht AA-man er net voordat we diezelfde 11% berg moesten afrijden nog even aan om te stoppen en ervoor te zorgen dat ook zijn aanhanger geremd werd… anders hadden we nog kunnen worden ingehaald worden door ons eigen vehicuul.
Bon, om een lang verhaal kort te maken… Na een lange bumpy ride hebben we hier een uur of drie geleden deze fijne garage bereikt en weten we sinds ongeveer een half uurtje dat het benodigde reservestuk door een ander lokaal iemand hier om 18h30 zou moeten worden geleverd. Normaal gezien zou de garage al lang gesloten zijn dan, maar om de arme gestrande Belgians toch verder te helpen blijven piratenbaas en zijn twee werkmannen lekker hangen met een biertje en beloven ze ons dat we toch vanavond nog voor t donker naar Rotorua kunnen vertrekken… We certainly hope so, want het landschap ter plaatse en de brandend hete zon maken het wachten tot een ware beproeving… Onze tong hangt op onze sloffen én na voor de x-ste keer onze factor 30 gesmeerd te hebben, kruipen we in ons autootje op de vlucht voor de zon… De flessen drank die we ondertss bemachtigd hebben, zijn ondertussen volledig leeg…
18h30 ruim gepasseerd : Nog steeds géén enkel teken van leven van onze “koerier”… enkel de mannen in de garage zijn er nog om t wachten een beetje boeiend te maken, al zijn ze onverstaanbaar in hun dialect na een paar goede pinten… Dirkie besluit een beetje te gaan socialisen en vist uit dat de kortste weg naar Rotorua toch deze is terug via Napier… Niets Scenic Route dus, maar wel de korste weg van 41/2 uur, Retour à Napier…(misschien nu ik erover nadenk dé oplossing moesten we nog steeds géén regering hebben als we terugzijn… een paar uur hier en ik ben er zeker van dat over alles te praten valt…)
En nu zit ik hier, een dagje later op de gisteren zo laat bereikte hotelkamer in Rotorua… Nadat we om 19h45 eindelijk terug konden vertrekken, 100 dollar armer maar een geweldige (ahum) ervaring rijker, bleek dat we nog niet alles hadden gehad… Op het pikdonkere bergtraject terug naar Napier (ook Highway wil ik er wel even bijvermelden) bleken we ineens op ons rijvak oog in oog te staan met een naar beneden gestort stuk berg… Dankzij lichtsignalen van de tegenliggers (toen vroegen we ons af waarom, maar bon, toch maar oppassen) reden we langzaam genoeg om er net niet tegen te rijden, maar zo net na een bocht is het toch verduiveld schrikken als een muur ineens voor je opduikt met enkel een klein wegwerkerspilaartje erop gegooid… We konden er met de auto net omheen, dus al bij al no harm done, en snel op weg, ditmaal nog beter oplettend, want als we al twee zo rare dingen op één dag meegemaakt hadden,… wie weet wat er ons nog te wachten stond… Tegen de tijd dat we Rotorua bereikten (iets na middernacht) hadden we al visioenen van kamers die al doorverhuurd waren edm, maar na een telefoontje naar de Night Reception bleek dit gelukkig niet het geval, we waren nog welkom, meer nog, en dat is deze keer wél een aangename verrassing, toen we vanmorgen opstonden, bleek dat we vanuit onze kamer de geysers gewoon bijna kunnen aanraken…met het gevolg van frequent gewandel voor onze raam, maar dat is niets, vergeleken met de dag van gisteren… We maken ons nu klaar om op avondexcursie te gaan naar een Maori-dorp hier in de buurt, alwaar we kennis gaan maken met hun gewoonten, een échte hangi-maaltijd zullen eten én hopelijk nog veel meer van al dat moois… Nadat we gisteren zo lang hadden, beseften we dat de vakantie alweer bijna voorbij gevlogen is… Wij hebben nog géén greintje zin om naar huis te komen en zijn vastbesloten ervan te genieten zo lang we kunnen…
Love, Dirk en Fleur

Op naar het Noordereiland...

Hello Belgium and the rest of the world !

Nadat we gisteren eindelijk in Nelson nog eens een geweldig (echt gemeend!) internetcafé gevonden hadden om ons eerder geschreven tekstje en een heel pakske fotootjes on line te zetten, vandaag minder geluk hier in Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland en de eerste stop die we maken op het nieuw door ons te verkennen Noordereiland.
Inderdeed, tussen de middag zijn we met ons hele hebben en houden ingescheept in Picton om met weemoed het Zuidereiland in te ruilen voor het Noordereiland, Wellington. Tijdens de meer dan drie uur durende vaartocht heeft Fleur lekker in t zonnetje haar boekje zitten lezen, terwijl Dirk bijna alle decks uitgebreid verkend heeft… Om maar te zeggen: het is hier nog steeds heerlijk weer… stralend zonnetje en een bijzonder aangenaam temperatuurtje om één en ander uitgebreid te verkennen, al hebben we gisteren de auto langs de kant van de weg gezet omdat het nu écht wel te warm werd voor een lange broek. Dit laatste is echter wél een echte “asset” hier, zeker voor de wandelende toerist, gezien onze vriend de zandvlieg toch op meer plaatsen verspreid blijkt te zijn dan enkel het diepe Zuiden,… Dirk is al een paar keer aangevallen, ondanks smeerbeurten met een agressief anti-insectenmiddel, altijd op zijn handen… Ikzelf ben gelukkig (hout vasthouden) tot nu toe gespaard gebleven, al moet je er wel zelf tegen kunnen, die heerlijke geur (ahum!) van citronella.
OK, waar waren we gebleven ?
Zoals jullie ondertussen op de fotootjes hebben kunnen zien, was de helivlucht inderdaad geweldig ! Harry, je had volledig gelijk dat we dit niet hadden willen missen… De heli vloog rakelings langs/over de bergen om een sneeuwlanding te maken op de Tasmangletsjer, met uitzicht op Mount Cook recht voor ons… Het was schitterend, helder weer, dus dat was genieten, zeker ook daarboven,… we hadden gedacht dat we niet te lang mochten blijven staan, maar alles bij elkaar hebben we toch bijna een kwartiertje boven kunnen rondlopen en soms strompelen, wegzakkend in de diepe sneeuw.
Na ons vroege vluchtje er als een haas vandoor gemuist naar onze volgende bestemming Kaikoura, een klein schiereiland aan de Oostkust, halverwege Noord-Zuid én de plaats bij uitstek om walvissen te gaan bekijken met de Maori’s… Op grote catamaranboten ga je een flink eind uit de kust op volle zee op zoek naar de lieve beestjes van wie je in concreto er zelden in slaagt meer dan de staart vast te leggen voor t nageslacht (de walvissen komen wel met hun lijf net boven de waterspiegel, maar bijzonder lastig één en ander te fotograferen), maar de spanning op zoek naar de eerste walvis is onvergetelijk… Na de 2 1/2 durende cruise hadden wij er vier gezien… Ondanks de hoge waarschuwing voor zeezieken maar één slachtoffer geteld, een Japans anorexiavrouwtje naast wie niemand dan ook nog wou gaan zitten op de weg terug naar de haven… Hetgeen ons wél helemaal super bevallen is, zijn de superlieve en speelse Hector dolfijnen die tijdens het cruisen meezwemmen met de boot… Geweldige beestjes, de fotootjes bewijzen dit… Na het eten van een echte portie Fish&Chips (we hadden wijselijk niet ontbeten voor ons avontuur op zee) zijn we doorgereden naar Seal Rock, een afgelegen strandje waar je bij laagtij de kans hebt om zeeleeuwen tegen te komen die liggen uit te rusten in de zon… Deze keer was t lot ons wel gunstig gezind: een mannetje lag prinsheerlijk te genieten van de zon, een vrouwtje zag al dat bezoek van die vreemde snuiters minder zitten en koos ervoor het onder water eens te gaan bekijken… Niettemin leuke foto’s kunnen maken, en tof om zo dicht bij de dieren te kunnen zijn. Wat hier trouwens opvalt, is dat iedereen zeer gedisciplineerd met de opgelegde regels omgaat… Niemand staat te schreeuwen of roepen, mensen blijven op de gevraagde afstand en niemand (behalve een soms onschuldig kindje) voedert de beestjes … We hebben ons al meermaals afgevraagd of dit bij ons ook zou kunnen, in alle vrijheid, … we don’t think so !
Na een nachtje Hanmer Springs waar we onze mini-golf kwaliteiten sinds lange tijd nog eens hebben kunnen testen (na een stevige start van Fleur, net weer op de eindmeet geklopt door de échte sportman) snel door naar Nelson, havenstadje aan de top van het Zuidereiland. We hadden echt niets maar dan ook niets hiervan verwacht, buiten een overnachting, maar dit is écht een te gek, vrolijk, relaxed stadje met lekker eten, leuke winkels, een heerlijk bed… Nadat we een half uurtje hadden kunnen surfen, lekker Thais gegeten en op terugweg nog even snel wat etalages bekeken van een New Zealand shop, alwaar we vanmorgen een handgeblazen glazen schotel hebben gekocht om mee naar huis te nemen, goed verpakt en wél. Via de pittoreske Charlotte Drive doorgereden naar Picton én zoals gezegd, een middagje gevaren.
Sinds een uur of vijf zijn we hier ter plaatse in Wellington, in een wat rommelige grote stad naar onze mening, snel een hapje gegeten én ja, ja genoten van een Hoegaarden en een echt Fillierske in een Belgisch café hier op de hoek van de straat ! In héél het etablissement waren wij denk ik de enige twee die de kaart een beetje begrepen, maar de mosselen met frietjes konden ons enkel nog maar vaag naar huis doen verlangen. Om maar te zeggen, wij amuseren ons hier en proberen er vooral nog niet aan te denken dat al een groot deel van onze vakantie voorbij gevlogen is…
Wij zijn klaar voor het voorlaatste deel van onze reis, met name het verkennen van het Noordereiland, we zullen niet nalaten u op de hoogte te houden,

Dirk en Fleur

Nieuwe fotootjes on line...

Dag schatjes !

Om jullie allemaal een beetje jaloers te maken... vandaag 27 graden in de schaduw... let the party begin, wij zijn gewapend met de creme...

Weatherforecast : het zal nog warmer worden... Mmmm...

Morgen lekker afkoelen op de ferry voor de oversteek naar het Noordereiland !

U hoort nog van ons,

De zorgeloze genieters...

Van grote hoogtes naar the deep blue sea...

Hello everybody !
Hier zijn we weer, deze keer vanuit Twizel, het hart van no mans land aan de onderkant van de wereld, maar wel de ideale toegangspoort voor een bezoek aan Mount Cook National Park, en laat dat nu net hetgeen zijn wat we vandaag en morgen van plan waren…
Nadat we de bergen van Fox Glacier aan de Westkust een tweetal dagen geleden inruilden voor twee nachtjes Queenstown, hebben we weer een hele hoop onvergetelijke, spannende, onnozele maar vooral memorabele momenten gehad … Wat hebben we zoal gedaan sinds de Westkust ?
Tijdens onze lange reis van Fox naar Queenstown, zijn we aan Lake Wanaka om 19h ’s avonds gestuit op een restaurantje waar we ons tot nu toe allerlekkerste proevertje gehad hebben van Nieuw-Zeelandse keuken New Style… en met wat dan wel ? Natuurlijk met een overheerlijke Mixed Grill, superdunne luciferfrietjes met aioli en daarbij een supergrote kom heerlijke Mixed Salad met Sweet Honey Mustard dressing… dit vergezeld van een heerlijk lokaal wijntje én een biertje van een brouwerij aan de Westkust… Mmm…
Gevolg hiervan : we kwamen pas laat aan in ons hotel in Queenstown… Tweede gelukje van de dag : ons oorspronkelijke hotel was duidelijk overboekt, (dat konden we afleiden uit onze zenuwachtige en druk gesticulerende Indische balieboy), zodat we verplaatst werden naar een veel nieuwer, beter op onze reisweg gelegen appartementen en suiteshotel Oaks Shores met zicht op het Lake Wapatui zodat we de volgende morgen in alle vroegte met lakeview konden genieten van een lekker bordje scrambled eggs, toast en bacon… Helemaal klaar voor de lange heen en terug naar Milford Sound.
We zijn dus inderdaad op onze vrije dag in Queenstown toch lekker gaan cruisen in Milford Sound, een prachtig bewaard stukje natuurschoon, de hoogste bergtop die rechtstreeks grenst aan de zee, de Mitre Peak én daarnaast hart van het territorium van de zandvlieg, een klein, onschuldig maar bijzonder lastig beestje eenmaal gebeten…Ongelooflijke jeuk zou ons deel zijn als we ons niet zouden inwrijven met één of ander heerlijk ruikend insektenwerend spulletje, gekocht bij een tankstation onderweg… De route naar Milford is al vanaf een honderdtal kilometer daarvoor een échte Scenic Route: je kunt niet snel genoeg links en rechts kijken om niets te missen van het immens mooie landschap met bergen, langgerekte meren, watervallen… tot je aan de échte uitdaging begint: de Homer Tunnel… in deze meer dan een kilometer lange onverlichte, anderhalve auto brede tunnel kent de weg een verval van 10%… leuk als je géén idee hebt OF er een tegenligger überhaupt doorkan, je beleefd verzoekend dat er een mogelijkheid is tot passeren op 400m in de tunnel en daarna nog eentje op 1000m… eerst ze nog weten te vinden natuurlijk in dat geval… We waren dan ook blij terug licht te zien om daarna via een uiterst bochtig parcours in een regenachtig sfeertje en (opnieuw) véél mist naar ons einddoel te rijden… Snel een kaartje gekocht, toiletje (opletten voor onze kleine vriend de zandvlieg) én de boot op voor een 2 ½ uur durende Encounter Cruise : WAAWWWW ! Prachtig, overweldigend mooi… de man die we gesproken hadden op Fox Glacier had overschot van gelijk: in een beetje regenachtig, mistig weer heeft het geheel een prachtig mysterieus Lord of the Rings-sfeertje… al was de stralende zon op de terugtocht van de Tasman Sea naar de aanlegsteiger natuurlijk ook mooi meegenomen ! We waren pas laat terug in Queenstown, waardoor we in de ons ondertussen welbekende Food Court helaas enkel nog terecht konden bij Mc Donalds, …We vragen ons hier ondertussen hardop af waarom deze bij ons niet bestaan… allerhande lunch-stalletjes; gaande van Indisch, wraps, sandwiches, milkshakes en smoothies,… met één gemeenschappelijke Court waar iedereen samen het lekkers van zijn of haar keuze kan opeten…
Na een gelukkig al wat langere nacht werden we vanmorgen om 10h verwacht voor een echte

ShotOverJetboat sessie… Voor ongeveer een half uurtje vaartijd werden we samen met 10 anderen meegenomen op een super-deluxe gave jetboattocht langs de rotsblokken van de Shotover River, met als hoogtepunten de verschillende 360° spins op het water… Fotootjes van dit alles kunnen zeer binnenkort op deze site geconsulteerd worden, als papa Ton één en ander voor ons voor elkaar krijgt op t net… Het was in ieder geval kicken !
Na nog wat shopping in Queenstown zijn we rond de middag vertrokken richting Twizel, met als einddoel nog een snel bezoekje in de late middag aan Mnt Cook, deze keer bekeken van de andere kant (vanaf Fox en Frans Jozef hadden we al kunnen kennismaken)… Omdat we in Fox al besloten hadden dat we toch Harry’s advies van een echte gletsjer touch down te doen, wilden opvolgen, hebben we vanmiddag hier ter plaatse dan ook nog één en ander vergeleken om ons in te schijven voor een helivlucht morgenochtend, vertrekkende van Lake Pukaki, tot aan Mnt Cook en dan met snow landing op één van de gletsjers, we zijn benieuwd !
Morgenochtend gaan we na onze vlucht (ahum !) snel door richting Kaikoura, stad van de walvissen en dolfijnen. Na de Milfordtrip zal dit één van onze langste ritten worden, dus we zullen niet vroeg aankomen daar… Zondagmorgen gaan we dan op walvisjacht, lees excursie, in de hoop een hele hoop Sperm Whales (whatever that me be ? hihi) tegen te komen,… nadat de pinguins er niet zoveel zin in hadden op Philip Island durven we niets meer met zekerheid zeggen,…We rekenen erop dat jullie duimen !
We zijn ermee weg ! Nog eens dank je wel voor leuke reacties, ze worden uitgebreid gelezen elke keer on line !

Stevige groet, Dirk en Fleur

Freewheelen in Fox Glacier

Dag lieve ouders, vriendjes en vriendinnetjes, andere kijkbuiskindertjes !
Hier bij deze de eerste tekenen van leven vanuit een tot nu toe zéér wisselvallig Nieuw-Zeeland. We hebben een wat turbulentetijd achter de rug, niet alleen tijdens de vlucht, maar vooral de eerste twee dagen waren een beetje chaotisch.Toen we na een wat bruuske landing rond een uur of elf 's avonds volledig gebiochecked op de luchthaven van Christchurch op onzeshuttle stonden te wachten, bleek deze in géén veld of wegen te bekennen... beetje vervelend natuurlijk, als alle gewone transportmiddelen ondertussen al lang hun warme nestjes opgezocht hadden...Na een minuut of twintig vruchteloos zoeken werden we door een vriendelijke mijnheer van het Infocenter naar de telefoon verwezenom de Super Shuttle guy te bellen, gezien deze, ook na omroepen op de luchthaven volkomen onvindbaar bleef. Na een tiental minutenbellen dook deze uiteindelijk op, waarna ons een geweldig ritje te wachten stond omdat er eerst een oud vrouwtje voor haar deurthuis afgezet moest worden... Mmm... het heerlijke gespreide bedje in Chateau on the Park was meer dan welkom na een lange dag...De vlg morgen vroeg uit de veren, de auto mochten we immers gaan ophalen ergens in t centrum, dus wij vol goede moed daar naar toeom... géén Apollo te vinden ter plaatse... Oepsiedaisy ! Wat gedaan ? Dan maar het daar wel op de hoek bevindende verhuurcenter binnenlopen en eens één en ander navragen, misschien waren zij wel de verhuurder,... en anders konden we maar hopen dat zij ons verder konden helpen... Na meer dan twintig minuten rondbellen (niet alleen het adres klopte niet, ook het telefoonnummer was nietvan Apollo eindelijk gevonden... we moesten terug met héél ons hebben en houden naar die geweldige luchthaven van de dag daarvoor...Damn, shoot, ... allé, bon, useless to say dat we wél even gevloekt hebben op zoek naar een snelle maar niet te dure manier om terugnaar de luchthaven te raken... Eindconclusie: in plaats van om 11h vertrekkensklaar te zijn voor wat best een zware rit beloofde teworden, hebben we Christchurch pas om 15H kunnen verlaten... het was dus een kleine race tegen de klok om nog op tijd in Greymouthte geraken... Gelukkig vertelde de shuttle guy back to the airport dat het hier lekker lang licht is, hetgeen ook het geval blijktte zijn, zodat we toch gisterenavond om een uur of half tien ons hotel in de schemer van de avond hebben bereikt... Nog net op tijdvoor het restaurant, zodat we met een heerlijk Nieuw-Zeelands wijntje (een Riesling van hier ter plaatse, Jan ODB dat moet je zekereens proberen...) aan een lekkere zalm met angel hair pasta, pesto en cherry-tomaatjes konden beginnen... Inderdaad we zitten aan de kust, dust seafood overvloedig aanwezig, net als een grote variëteit aan lokaal weer.Vanmorgen na een lekker ontbijtje vroeg richting Pancake Rocks in Punaikaki vertrokken,... een laatste uitstapje noordwaarts aan deWestkust, op voorspraak van collega Jaak en ja, hij had gelijk... héél bijzonder !We zullen proberen straks een paar fotootjes op het net te gooien, er zal er vast wel eentje van de Pancake Rocks bijzitten...Onderweg hebben we mogen kennismaken met het meest uiteenlopende weer: koud is het hier zeker niet, lekker weertje zelfs, soms welmet een fleece aan, maar vooral de grote afwisseling tussen zon en hevige regen is opvallend ! We hebben vandaag tijdens onzeeerste wandelingen écht wel geluk gehad en van grote buien gespaard gebleven, maar later deze middag tijdens onze wandelingennaar de Franz Josef Glacier kwam de regen op een gegeven moment met bakken uit de lucht. Speciaal fenomeen zo'n gletsjer zo dichtbij de kust... al hadden we ons wel véél wittere sneeuw voorgesteld en niet een grijze massa...Misschien dat we morgen nog proberen om een helivlucht te regelen, maar gezien de mist van vandaag was daarvan géén sprake hier.We gaan proberen Harry, anders zullen we je moeten geloven op je woord dat het fantastisch is...Zonet kennisgemaakt met de lokale keuken van ons hotel, en samen met ons laatste glaasje Oyster Bay Chardonnay nog een spelletje dammengespeeld hier in de lounge, speciaal ingericht voor de gasten... om maar aan te geven dat het alles bij elkaar hier ook bijzonder goed toeven is...We gaan snel nog wat fotootjes uitzoeken die ons bovenstaand verhaaltje kunnen begeleiden, kijk zeker zometeen eens in het foto-albumvoor wat nieuws...
Stevige groet, vanop Fox Glacier,
Fleur en Dirk

Nieuwe fotootjes on line...

In ons foto-album een paar nieuwe fotootjes van onze excursie gisteren...
Zie de link links Australia 2007...
Meer uitleg volgt...

Cheers, Fleur en Dirk

Melbourne calling...

He Mates !
Eerst en vooral: dank je wel voor de leuke berichtjes die we altijd van t thuisfront in de meest ruime zin van t woord ontvangen ! Ze zijn een welgekomen nieuwsbrief en zorgen ervoor dat we tenminste een beetje op de hoogte blijven van jullie doen en laten... Keep up the good work, wij proberen van hieruit hetzelfde te doen !
Na de eerste fotootjes erop gezet te hebben in een Middeleeuws cyberwinkeltje met mysterieuze geuren in Lakes Entrance, even getest te hebben en ontdekt te hebben dat één en ander wel heel lang duurt hier Down Under, nu vanop de hotelkamer in Melbourne om een achter de laptop alvast een tekstje voor te bereiden om voor jullie op t net te smijten...
Zoals gezegd, na twee verwennachtjes in Bayview House B&B (een echte aanrader !) én een hele dag wandelen in de zon van Wilsons Promontory National Park zijn we aan onze laatste etappe begonnen: nog 2 1/2 dag Melbourne én dan opnieuw op t vliegtuig naar Christchurch, Nieuw-Zeeland.
We hebben besloten morgenochtend al afscheid te nemen van ons witte huisdier, een Toyota kweetnie wadde om op die manier de laatste dag optimaal te kunnen genieten van Melbourne City, zonder ons zorgen te moeten maken hoe we dan wel de auto op tijd kunnen inleveren. We gebruiken hem toch niet hier aan Southbank, waar het gezellig toeven is op één van de terrasjes aan het water.

Na ontmoetingen eergisterenavond bij zonsondergang (Waaaw ! Ik stond op minder dan een meter van een grote uit een meertje drinkende kangaroe... normaal vliegen ze weg als ze je zien komen) en gisteren met kangaroes, wallabies én inderdaad zelfs twee emoes (een soort grote
struisvogel) zijn we vandaag begonnen aan een rondje kust, via de Dandenong Ranges naar Melbourne. Mmm... een héél ander landschap ineens, na bergbeklimmen en diepe dalen (ook fysiek voor Fleur haar kuiten) vandaag hoge kliffen, met prachtige zandstranden waar het water nog zo helder is dat je elke steen op de bodem kunt zien liggen... Dirk heeft natuurlijk ook hier een uitdaging van gemaakt door hier en daar wat klim- en vliegwerk te verrichten (bewijs later), maar ikzelf heb besloten de voetjes droog te houden om er tenminste voor te zorgen dat jullie van t thuisfront mee kunnen genieten van al het moois !
Op ons programma de komende twee dagen nog ? Morgenmiddag vertrekken we op onze eerste georganiseerde excursie naar Philip Island, en overmorgen hopen we wat door Melbourne te hoppen om nog wat sightseeing te doen... We moeten rond een uur of vier op t vliegveld zijn, dus...
O ja, voor Christel C en Chantal nog even meegeven dat Jamie Oliver ook hier met nieuw boek en alles een grote hit is, en ik dus al meer dan in de verleiding ben geweest één en ander aan te kopen, maar heb moeten bezwijken voor de strenge ogen van mijn mannetje die al hardop aan t denken was over het gewicht van onze bagage... Damn, maar ik zal nog proberen hem te overhalen !
Stevige groet van ons allebei !
Fleur en Dirk

Love from Lakes Entrance...

Hello everybody !

Ondertussen alweer een heel eindje verder gereisd, meer bepaald gestrand sinds gisterenavond in Lakes Entrance, een middelmatig groot plaatsje aan de Zuidkust van Australie, een tweehonderdvijftigtal km van Melbourne.

Nadat we gisteren de Snowy Mountains volledig doorkruist hebben, nu op naar de zonnige Southcoast, op naar de kust met Wilsons Prom National Park en Melbourne als sluitstuk...

We zijn tijdens dit bericht druk aan het proberen de eerste fotootjes on line te krijgen, dus laat maar horen wat jullie ervan vinden !

De eerste B&B was een superervaring, we zijn benieuwd naar vanavond !

Greetz,

Fleur en Dirk

Calling to you from Canberra

Hallo allemaal !

Na twee dagen door de Blue Mountains gezworven te hebben, eindelijk terug city life gevonden hier in Canberra.

Het weer is onze laatste dag in Sydney volledig omgeslagen van een stralende zon naar flinke regenbuien en tropische storm... Gelukkig hadden we een ritje Hop on Hop Of gepland, dus geen probleem om de resterende attracties van Sydney City te bezoeken, gewoon ter plaatse geraken en dan een en ander bezichtigen...

Omdat ons ticket 24h geldig was hebben we daarna als een soort lokale attractie ook met bagage de Hop On teruggenomen om de auto te gaan oppikken... de lieftallige chauffeur vroeg zich af of ze gevlucht waren...

Na een eerste kennismaking met ons witte monster, een Toyota Sedan, ons dan maar snel uit Sydney begeven, onderweg naar hopelijk beter weer maar dat bleek zaterdag volkomen onvindbaar! De echte locals deelden ons mee dolgelukkig te zijn na meer dan twee jaar eindelijk een beetje regen te hebben, maar ons maakten ze er niet echt gelukkig mee... Doordat alles zo droog was ter plaatse ontstond er een dikke, en dan geloof me, echt superdikke mist waardoor we op geen enkel lookout punt ook maar iets konden zien...

Zondag was de lucht gelukkig terug opgeklaard dus een nieuw rondje Blue Mountains met de nodige speciale weggetjes naar grotten, edm.

Prachtige natuur, we zijn dringend op zoek naar een plaatsje om onze fotootjes op net te plaatsen zodat jullie kunnen meegenieten...

Wij gaan er opnieuw vandoor, vandaag staan Canberra en de Snowy Mountains op het programma ! Voor zij die ons een mailtje willen sturen, nog even adres herhalen: fleurendirk@gmail.com

Lieve groet, Dirk en Fleur

Happy Birthday Mummy !

Lieve Moeder,

En jij die dacht dat we aan de andere kant van de aardbol

jouw verjaardag zouden vergeten... Mooi niet !

We willen je vanuit zonnig Sydney een geweldige 61ste verjaardag toewensen, geniet ervan daar in Oostkamp !

Dank je wel voor het vele werk waarvoor we altijd op jou mogen rekenen,

wij toasten hier op jouw gezondheid !

Dikke kus, Dirk en Fleur

Goed aangekomen !

Hallo iedereen !

Voor zij die dachten dat ons vliegtuig nooit zou landen... we moeten jullie teleurstellen want wij hebben vandaag na een kort nachtje slaap ons helemaal op Sydney gesmeten !

Gisterenavond werden we na een vriendelijke grenscontrole van de douane ter plaatse welkom geheten door de chauffeur van SUNbus en in een ijltempo afgezet bij ons hotel om snel in ons bedje te kruipen na een aantal slapeloze uurtjes vlucht...

Vanmorgen om zes uur klaarwakker en na een full breakfast om 8h startklaar om Opera House, the Rocks en Sydney Harbour te gaan ontmoeten... Een immense hoeveelheid van dingen om te zien in deze wereldstad : waar zouden we mee beginnen ? Gezien we nog ruim voor de openingsuren van het Visitor Centre onderweg waren, rap al naar de haven gegaan alwaar we voor t eerst oog in oog stonden met Sydney Opera House... In 1 woord : Waw ! Fotootjes gaan zeker nog volgen, hier in t hotel beetje moeilijk en kostelijke aangelegenheid !

Om een lang verhaal kort te maken: we hebben vandaag met een catamaran de haven rondgevaren en allerhande dingen op en rond de rivier gezien om te eindigen met een guided tour door het befaamde huis ! We amuseren ons hier in deze stad en gaan nu op zoek naar een gezellig hapje eten... Dikke kus voor iedereen thuis enne... Keep us posted mates !

Dirk & Fleur

Afl. 27 - Auckland, City of Sails

Auckland, met 840.000 inwoners, is de grootste stad van Nieuw-Zeeland en het belangrijkste knooppunt voor het luchtverkeer. Het centrum van de stad ligt direct aan de baai, en bestaat uit moderne hoogbouw en winkelcentra. Door de restauratie van historische gedeelten van de stad zijn gezellige winkelbuurten ontstaan. Veel van de attracties van Auckland liggen in en rond de binnenstad aan het water en rond de oudste parken van de stad als Albert Park en Victoria Park.
In 1997 werd het centrum van Auckland opgefrist door de komst van Sky City met als grootste attractie de imposante Sky Tower. Deze toren is maar liefst 318m hoog en mag zich tegenwoordig de hoogste toren van het zuidelijk halfrond noemen! U kunt hier 360º in de rondte kijken en jezelf testen op hoogtevrees door je op de glazen vloer te begeven.Vanaf de vier observatiedekken kun je bij helder weer tot 80 km ver kijken en het Orbit Restaurant draait in een uur helemaal rond. 's Avonds trekt de toren zelf aandacht door de opvallende verlichting en tijdens de Kerst krijgt de toren zelfs verschillende kleuren.

Maar Auckland leent zich ook uitstekend om goed te winkelen of het bezoeken van een van de interessante musea zoals het New Zealand National Maritime Museum. Het War-Memorial Museum, dat een zeer complete verzameling Maori-kunst herbergt, en het Auckland museum zijn zeker een bezoek waard.

Dingo Lingo... oftewel, the Gift of the gab !

De Australiërs hebben, net als de Amerikanen en Ieren, the King's English op een geheel eigen manier gekruid. Van ons reisbureau kregen we gelukkig een beknopte verklarende woordenlijst mee, waarvan we jullie enkele fijntjes zeker niet wilden onthouden...

Air Fairy : de fee van de lucht, stewardess genaamd bij ons...

Barbie : niet het befaamde popje, wel de échte Aussie barbecue

Brekkie : nee, geen katteneten, maar wel het ontbijt

Esky: de Aussie eskimo ? Jawel, maar wel in de vorm van the good old frigobox

Gift of the gab : de gave van het woord, zowel gesproken als geschreven

Greenie : een groene jongen, in de breedste zin van het woord

Happy as Larry : uit je bol gaan, intens gelukkig zijn

Leather Jacket : nee, nee, géén kledingstuk maar wel een specifieke vis mt leerachtige huid én heel veel graat

Nipper : bijnaam voor de volop aanwezig zijnde Japanners (van Nippon)

Not half bad : 't kon minder, als 't echt héél goed is...

Oldie: term waarmee jongeren iedereen aanduiden die ouder is dan dertig (ja, ja, dertig, alstublieft ?)

Penquin : nee, géén pinguin, maar wel het ook bij ons gebruikte koosnaampje voor een non.

Plonk : Chateau Migraine, u allen welbekend...

Sanger : het fast food van Australië, de sandwich

Schooner : Ja, het leven is zoveel mooier met een groot glas bier voor je neus...

Underground Chicken : een laag bij de grondse kip, onze vriend het konijn

Om een lang verhaal kort te maken, wij kunnen dankzij deze en meerdere lekker "yacken" Down Under, it will be Sydney or the bush !

Afl. 26 - Coromandel Peninsula

De Coromandel Peninsula is een schitterend schiereiland met waterpoelen en prachtige baai en ligt aan de noordoostkust van het Noordereiland. Het is heuvelachtig, heeft mooie bossen doorsneden door rivieren en aan beide kanten een spectaculaire kustlijn. Aan de westkust ligt een eindeloze rij stranden met mooie baaien, pittoreske historische plaatsjes en inheemse pohutukawa-bomen die in december en januari met roodroze bloemen prachtig in bloei staan. De oostkust staat bekend om de witte zandstranden waar je perfect kunt surfen. Niet voor niets in de Coromandel Peninsula een van de meest bezochte plekken van Nieuw-Zeeland.

Waar Coromandel Peninsula lange tijd bekend om stond was de handel rond het hout van de typische Nieuw-Zeelandse boom, de kauri. Er is in honderd jaar enorm veel gekapt en is er nog maar weinig van de kauribossen over. Gelukkig is het Coromandel Forest Park in het midden van het schiereiland nog groot genoeg om je er te vermaken. Hier zijn zowel korte als lange wandelroutes waarlangs je kunt picknicken en in de rivieren kun je op forellen vissen. Soms worden er wel eens edelstenen gevonden, dus mocht je budget erg zijn geslonken,...

Coromandel is ook een trekpleister voor kunstenaars en andere mensen die er een alternatieve levensstijl op na houden. Een van hen is pottenbakker Barry Brickell. Om klei van een nabijgelegen heuvel naar zijn werkplaats te transporteren, legde hij hier de Driving Creek Railway aan. Nu kun je in het treintje zitten en je laten vervoeren over houten bruggen door het dichtbegroeide bos met boomvarens, kabbelende bergstromen, bulderende watervallen en imposante soms 2000 jaar oude Kauri-bomen van 50 meter hoog en 23 meter in omtrek. Wij zijn benieuwd...

Yesss... de vakantie is begonnen !

Dossiers geklasseerd, bureau opgeruimd, de computer afgesloten, de "Out of office" ingesteld, de laatste mails gelezen op t werk,... Het doet tóch een beetje raar aan om voor 't eerst alles en iedereen zó lang achter te laten!

Het klinkt wellicht een beetje als een cliché, maar afscheid nemen is inderdaad een beetje... u kent het gezegde ! Bij alles wat je doet, even nadenken dat de volgende keer dat je het doet vast en zeker bijna zes weken later zal zijn, mensen en collega's die je gewoon bent om bijna elke dag te zien zul je binnen een week of vijf pas weer zien, de was, daarvan ben je natuurlijk blij dat je daarvan vijf weken bent vrijgesteld, de laatste keer het gras maaien,... je kunt het zo gek niet bedenken !

Maar géén gevoel kan op tegen de meest aangename kant van dit alles: Vakantie aan de andere kant van de wereld, waar we zo lang naar uitgekeken hebben, uren over gebabbeld hebben, samen thuis, op restaurant tijdens één van onze etentjes, 's avonds in bed,... Alles komt nu toch wél hééél dicht bij en mensen, wat hebben we ernaar verlangd ! Terwijl iedereen tijdens de Belgische (helaas bijzonder regenachtige) zomer zonniger oorden opzocht, zaten wij te puffen dat het toch wél héél lang wachten was tot november, terwijl iedereen ontspannen terugkwam, stapelde bij ons de stress zich op, tijdens het vele projectwerk voor Dirk en de enorme werkdruk bij Fleur, maar dat alles verdwijnt als sneeuw voor de zon HIER EN NU... Australazia here we come !

De koffers staan klaar, weliswaar nog niet gevuld, het rekenwerk kan beginnen om alles in twee keer 20 (ja, u leest het goed, twintig) kilo bagage gepropt te krijgen, bergschoenen moeten wegens het strenge regime in Oceanië van alle zand en andere souvenirs ontdaan worden, kortom: we zijn volop bezig met de laatste loodjes ! Komende dinsdag in alle vroegte vertrekken we met de trein richting Brussel, om daarna voor meer dan 25 uur het luchtruim te kiezen... We zullen niet nalaten eenmaal we in Sydney aangekomen zijn snel een berichtje te plaatsen om de bezorgde moeders, benieuwde vader én andere onder jullie die ons graag willen volgen al een eerste keer van onze heenreis te berichten... We hopen dat jullie talrijk ons zullen op de hoogte houden van het wel en wee hier in ons schone Belgenlandje... Read You Soon !

Stevige groet, Fleur & Dirk

Afl. 25 - Maori-Night... Hangi Time !

Naast geothermisch centrum enerzijds is Rotorua anderzijds hét centrum van de Maoricultuur op Noordereiland. Daarom zal één van onze avondjes Rotorua gevuld zijn met een échte Maori-night, door de lokale bevolking volledig in scene gezet om de vele duizenden toeristen kennis te laten maken met hun cultuur.

De avond start met een traditionele welkomstceremonie en rondleiding in het Maori dorp dat even buiten Rotorua is gelegen. Daarna volgt een culturele voorstelling in openlucht met muziek, zang en dans waarbij de beroemde ‘haka’ krijgsdans wordt opgevoerd. Daarna allen aan tafel, alwaar we kunnen genieten van een ‘hangi’ maaltijd die in een traditionele aardoven werd bereid. Op het menu staan o.a. zoete aardappel, zeevruchten, kip en lamsvlees. Een Nieuw-Zeelands dessertbuffet besluit de Maori avond.

Afl. 24 - Rotorua, Geyser City

Rotorua (Rotorua-nui-a-Kahuis in 't Maori) staat synoniem met geothermische activiteit en is algemeen erkend als "Geyser City". We zullen hier, in navolging van onze eerste kennismaking met de geisers van Yellowstone National Park vorig jaar, opnieuw kennis kunnen maken met sproeiende geisers, borrelende moddergaten, dampende meren en kokend hete bronnen.

Eén van de opvallendste kenmerken van Rotorua is haar geur : de stank van rotte eieren (H2S) en zwaveldioxide (SO2) omringt de hele stad. Nabij de stad ligt immers het indrukwekkende Whakarewarewa National Park.

Whakarewarewa ligt op zo'n 2,5 kilometer ten zuidoosten van het centrum van Rotorua en er gaan de hele dag verschillende shuttle-busjes naar het park. Je kunt Whaka op twee manieren binnenkomen: via Whaka Thermal Village en via het New Zealand Arts and Crafts Intitute.

Wanneer je via het New Zealand Arts and Crafts Institute gaat, loop je eerst onder de indrukwekkende roodgeschilderde en bewerkte Maori-toegangspoort door. In het Institute leren Maori-jongeren houtbewerken, beeldhouwen en weven op de traditionele wijze. Als bezoeker kun je naar de werkzaamheden kijken en praten met de jongeren. In het ontmoetingshuis worden elke dag traditionele concerten gegeven en kun je meedoen tijdens Maori-voorstellingen.

In het Whaka The Thermal Village vind je naast een Maori-begraafplaats en gemeenschapshuis, het schitterende Wahaio Meeting House. Hier worden culturele optredens gehouden waar je aan mee mag doen. Maar hier bevinden zich ook spectaculaire warmwaterbronnen, kokende modderpoelen, dampende rotsen met als topattractie een paar van de meest indrukwekkende geisers van Nieuw-Zeeland. Vooral de Pohutu is waanzinnig: deze kan wel 30 m in de lucht kan spuiten! Wanneer hij dat doet is nooit helemaal te voorspellen maar gelukkig spuit hij zo'n 10-25 keer per dag, dus dikke kans dat je dit geweldige natuurspektakel te zien krijgt.

Afl. 23 - Wijnproeven in Hawkes Bay

Dankzij de vele zonuren, het zachte klimaat en de verschillende bodemsoorten is de grond van Hawke's Bay erg vruchtbaar en wordt deze regio ook wel 'de fruitschaal van Nieuw-Zeeland genoemd'. En is het gezegend met vele geweldige wijngaarden. Alle klassieke druivensoorten als de chardonnay en de cabernet sauvignon worden met een hoge standaard hier geteelt. Niet alleen Kiwi's waarderen de wijnen, maar ook de rest van de wereld lijkt deze smaak te pakken te hebben wat tot uiting komt in verschillende internationale bekroningen.
Te Mata Estate Winery is de oudste en een van de meest succesvolle en prestigieuze wijnproducenten van Hawke's Bay. Hier worden voornamelijk rode wijnen geproduceerd. Een ander gerenommeerd wijnhuis is Mission Estate Winery die in 1851 door Franse missionarissen is gesticht. Het ligt prachtig op een heuvel met uitzicht op de golvende wijngaarden en heeft een uitstekend restaurant. Park Estate was ooit een traditionele boomgaard en produceert nu drie verschillende dranken: druivenwijn, vruchtenwijn van appel, kiwi, boysenberry en feijoa en natuurlijke vruchtensappen. Je kunt er naast wijn ook vers fruit kopen. C.J. Pask Winery is een andere aanrader. Dit wijnhuis heeft een mediterrane sfeer en produceert druiven met een rijke fruitsmaak van een zeer goede kwaliteit. Hiermee is C.J. Pask Winery een van de beste wijnproducenten van de regio.

Afl. 22 - Art Deco Napier

Gelegen aan de vruchtbare kust van Hawke's Bay met een heerlijk mediterraan klimaat hadden Europese kolonisten bijna geen mooiere plek kunnen uitkiezen voor een nieuwe stad. Helaas was de grond nogal onrustig en werd Napier in 1931 opgeschrikt door een gigantische aardbeving. In 2,5 minuut werd bijna de hele stad verwoest en vielen vele doden en gewonden. Maar een positief gevolg was dat juist dankzij deze beving (7.9 op de Schaal van Richter) maar liefst 4000 ha zeebodem kwam droog te liggen. Zo was Napier opeens een stuk groter en was er zo meer ruimte voor stedelijke ontwikkeling en landbouw en wonen er tegenwoordig zo'n 55.000 mensen.
Toen de stad in de jaren dertig weer moest worden opgebouwd was Art Deco dé architectuurstijl van het moment. Nieuw-Zeeland mag dan wel ver van alles en iedereen vandaag liggen, Napier deed volledig met deze bouwtrend mee en groeide uit tot een van de meest fascinerende Art Deco-steden ter wereld. De stad wordt ook wel 'Art Deco City' genoemd, maar heeft er wel een eigen draai aangegeven door er bijvoorbeeld Maori-motieven in aan te brengen en veel zonnige pastelkleuren te gebruiken. De herbouw van de stad hield zich aan aardbevingvrije richtlijnen en de nieuwe gebouwen hebben met hun krachtige lijnen en ingewikkelde motieven een internationale reputatie. De inwoners van Napier zijn zelfs zo gek van deze stijl dat ze elk jaar in februari het Art Deco Weekend organiseren met eten, drinken, jazz en vintage auto's en iedereen kleedt zich in 'Art Deco-kostuums'.

De Marine Parade is een zeer relaxte boulevard langs de Hawke's Bay. Het is een van de eerste boulevards van heel Nieuw-Zeeland en er hangt nog steeds een leuk ouderwets sfeertje als van een Engels badplaatsje. Er is een kiezelstenen strand en langs de weg staan aan weerszijden statige dennenbomen. Hoewel je er door de sterke stroming niet kunt zwemmen, is de Marine Parade toch de trekpleister van de stad omdat veel te zien en te doen is. Er zijn mooie parken en tuinen, zoals de Sunken Gardens waar je op een winderige dag goed beschut kunt zitten, een minigolfbaan, zwembaden en een rollerskatebaan. In het openluchttheater wordt in de zomer muziek gespeeld en in het Lilliput Village kunnen kinderen in miniatuurauto's racen, in een treintje rijden en in bootjes varen.

Afl. 21 - Tongariro National Park

Het Tongariro National Park is van de spectaculairste parken van heel Nieuw-Zeeland en staat sinds 1990 op de Werelderfgoedlijst. Hier vind je een diversiteit aan landschappen op een relatief klein gebied. Dit is ontstaan door aanwezigheid van de nog altijd actieve vulkanen Tongariro, Ruapehu en Ngauruhoe. De vulkaan Ngauruhoe diende als decor voor Mount Doom in de film Lord of the Rings.

Ten westen van deze vulkanen liggen weelderige bossen en hebben de hellingen een weelderige vegetatie terwijl het aan de oostkant een stuk droger is met grote temperatuurverschillen. Er liggen zelfs droge steppe-achtige gebieden waar bijna niets wil groeien.
In de bossen leven inheemse vogels als de kiwi, de bellbird en de tui en in de moerassen groeien de zeldzame zonnedauw en orchideeën. Wanneer je hoger gelegen plekken bezoekt, zul je toendravegetatie tegenkomen met alpinebloemen en grassen.
In 1887 werden deze drie vulkanen door het opperhoofd van de Ngati Tuwharetoa-stam geschonken aan de Nieuw-Zeelandse regering geschonken omdat hij vond dat dit prachtige landschap aan alle Nieuw-Zeelanders moest toebehoren. De kolonisten beloofden het gebied in oorspronkelijke staat te houden en riepen het uit tot het eerste National Park van het land.

Afl. 20 - Windy Wellington

Wellington (Maori : Te Whanganui-a-Tara of Poneke) is de zuidelijkste hoofdstad ter wereld, met een breedtegraad van 41° zuiderbreedte, genoemd naar de hertog van Wellington. De conglomeratie is duidelijk een stuk dichter bevolkt dan andere steden in Nieuw-Zeeland. Dit komt doordat er maar weinig goed (relatief vlak) bouwland besschikbaar is tussen de baai en omliggende bergen. Vanwege de constante wind die vanaf zee door de stad giert heeft Wellington de bijnaam Windy Wellington.

Wellington is Nieuw-Zeelands politieke hoofdstad. Het parlement en de hoofdkantoren van alle ministeries en departementen zijn er gehuisvest. Ze zijn zeker een bezoekje waard en er worden verschillende leuke (én gratis) tours aangeboden. Je kunt ook een halfuur durende rondleiding door het nieuwe parlementsgebouw, de 'Beehive', krijgen en kun je zelfs vanaf de tribune een debat bijwonen.

Een echte toeristische must do van Wellington, is een ritje met de Kelburn Cable Car naar Kelburn. Kelburn ligt op de top van een heuvel wat zorgt voor een mooi uitzicht over Wellington en de haven Port Nicholson. De tram zelf is al een attractie want het is een van de weinige nog in gebruik zijnde kabeltrams in de wereld. Al sinds 1902 verbindt het de nieuwe buitenwijken met de stad. Onderweg kun je uitstappen bij de indrukwekkende Victoria University met toegang tot de Botanic Garden uit 1868 waar een inheems bos en een indrukwekkend collectie planten groeien. Aan het einde van de tramrit heb je niet alleen een geweldig zicht maar hier bevindt zich ook het Kelburn Shopping Centre met boetiekjes en een restaurant.

Afl. 19 - Met de ferry door Marlborough Sounds

Tussen Picton op het zuiderereiland en Wellington op het noordereiland vaart meerdere keren per dag de Interislander. De overtocht duurt ongeveer drie uur en biedt een onvergetelijk uitzicht op de Marlborough Sounds. Bij slecht weer kan de Cook Strait één van de onaangenaamste stukjes water op aarde zijn, maar zodra u echter de Marlborough Sounds binnenvaart, komt u in een volkomen andere wereld terecht: een wereld van ontelbare beschutte inhammen en prachtige baaien, waar het zeewater in allerlei tinten blauw en groen ligt te schitteren.

Wanneer je een kaart van de Marlborough Sounds bekijkt, zie je een vreemde wirwar van zeearmen, bergkammen, eilanden en baaien. Je zou durven denken dat dit de fjorden van Noorwegen zijn, maar nee, het is hier een stuk warmer, tropischer en wellicht mooier. Dit is het noorden van het Zuidereiland en werkelijk schitterend! De Marlborough Sounds is een maritiem park met een oppervlakte van 960 km² en is een prachtig doolhof van beboste bergen omgeven door water en eilanden. Er zijn talloze wandelpaden, veel wild en verschillende vogelsoorten, dolfijnen en pinguïns, historische plaatsjes, inhammen met goudgele stranden en paradijselijke panorama's. De Sounds zien eruit als een rij bergruggen die boven de oceaan uitrijst, maar eigenlijk zijn het dalen die door het water zijn overstroomt. Door de eeuwen heen is het niveau van de zee veranderd en zijn door bewegingen langs breuklijnen landmassa's gekanteld, de zee overstroomt en een zeer grillige kustlijn ontstaan.

Afl. 18 - The Hanmer Springs Thermal Tubs

Ben je moe van het reizen en kan je lichaam wel een reinigingsbeurt krijgen? Ga dan naar de Hanmer Springs Thermal Reserve voor een ultiem relaxte omgeving waar al je spierpijn en vermoeidheid als sneeuw voor de zon zal verdwijnen.

De Hanmer Springs Thermal Reserve werd in 1883 officieel geopend, maar al in 1859 ontdekt. Dit gebeurde toen een schapenboer op meerdere plekken rook uit de struiken zag komen. Het bleken stoomwolken te zijn van een aantal warmwaterbronnen die een geneeskrachtige en rustgevend werking hadden. Toen er een verbinding tussen Christchurch en Westport opkwam, werden de baden steeds vaker door toeristen bezocht en is het nu een populair relaxoord waar je elke dag terecht kunt.

Dit gigantische complex met elf thermale en zoetwaterbaden van verschillende temperatuur is een waar zwem- en vooral relaxparadijs. Vooral de thermische baden met een aangenaam temperatuurtje van tussen 36 en 40ºC zouden aanraders moeten zijn. Hierin dobber je heerlijk rond en heb je fantastisch uitzicht op het mooie landschap met bergen, heuvels, bossen, meren en riviertjes. Je kunt er zelfs een privé-zwembad huren en ben je nog niet relaxed genoeg, kun je ook nog gemasseerd worden.

Afl. 17 - See the tail of a whale in Kaikoura

Kaikoura is een walhalla voor dierenliefhebbers! Gelegen in een schitterende omgeving aan een baai aan de oostkust is dit een ideale plek om diverse zeedieren te spotten. Dankzij het zeer diepe water en het samenkomen de warme subtropische golfstroom en de voedselrijke koude poolstroom vind je er een rijkdom aan zeedieren, zoals walvissen, orka's, dolfijnen, blauwe en geelogigepinguïns, zeehonden en pelsrobben.

Hierdoor is Kaikoura één van de beste plekken in Nieuw-Zeeland om gigantische walvissen en de andere zeedieren van dichterbij te bewonderen.
Kaikoura is maar een klein plaatsje met nog geen 4000 inwoners en was lange tijd nauwelijks bekend. Er woonden enkel vissers die zich bezighielden met het vangen van rivierkreeften. Kaikoura betekent in de Maori-taal 'een maaltje rivierkreeft'. Aan het einde van de jaren '80 van de 20e eeuw begon een groepje avonturiers met toeristische activiteiten waarbij je walvissen - voornamelijk mannelijke potvissen - orka's en dolfijnen kunt spotten.

Walvissen zijn niet makkelijk te vinden: de walvissen zitten normaal op dieptes van meerdere 100 meters en komen regelmatig, om de 40 tot 45 minuten, vanuit die grote diepte, steil naar boven om 'lucht te happen' voor zo'n 5 tot 10 minuten en op te warmen. Daarna duiken ze weer steil omlaag het water. Walvis specialisten hebben een heel systeem opgebouwd om walvissen op te sporen en van een gespotte walvis zo snel mogelijk de locatie door te geven. Twee of drie vliegtuigen en verschillende boten staan met elkaar in contact en rapporteren iedere walvis. Alle boten zijn uitgevoerd met onderwatercamera’s en supersonische apparatuur. De kans een potvis te zien is het grootst van oktober tot augustus en orca’s worden vooral tussen december en maart (hartje zomer) gezien.

Afl. 16 - Als een speer op 't water...

Keihard met z'n allen in een boot over het water scheuren dwars door smalle ravijnen en dichte bossen? Dat kan op de Shotover River in een jet-boat! Ervaren stuurlui jagen in een jet-boat met een noodgang over slechts enkele centimeters diepe wateren, draaien nog even 180 graden met topsnelheid in het rond en scheren verder langs rotswanden en brugpilaren. Als een jet-boat over het water scheert, heeft hij een diepgang van niet meer dan tien centimeter. Met een snelheid van maximaal 97 kilometer per uur ronden ze rotsblokken en stuiteren ze over stroomversnellingen; zonder moeite scheren ze over kiezelbanken en maken ze scherpe bochten om drijvende boomstammen en andere gevaren te ontwijken. Door een inlaat in de bodem van de romp wordt water opgenomen, waarna het onder hoge druk door een straalbuis aan de achterkant van de boot naar buiten wordt gestuwd. Sturen is slechts een kwestie van de buis zijwaarts heen en weer bewegen; remmen en achteruitvaren gebeurt met behulp van een deflector achter de straalbuis. De boot wordt voortgestuwd door waterkracht en heeft geen roer of schroef. De smalle kloven en de stroomversnellingen aan de benedenloop van de de Shotover garanderen een spectaculaire belevenis.

Afl. 15 - Cruisen bij Milford Sound

Rudyard Kipling, de beroemde Britse schrijver, noemde Milford Sound het achtste wereldwonder. Daar is veel voor te zeggen, want de beroemdste fjord van Nieuw-Zeeland is inderdaad van een zeldzame schoonheid. Zelfs de route ernaartoe is al een attractie. (Djoser)

Als het weer een beetje meezit rijden we op deze vrije dag vanuit Queenstown naar Milford Sound, de beroemdste fjord van Nieuw Zeeland. Het wordt een lange rit van bijna 200km. We nemen Highway 6 richting Kingston en rijden langs enkele grote meren naar Te Anau. Het is een behoorlijke omweg, maar we kunnen niet anders. Er zijn namelijk geen andere wegen die naar de Milford Sound leiden. Deze weg, de Milford Road, mag absoluut de mooiste weg van Nieuw Zeeland worden genoemd. De weg is een attractie op zich. We rijden over een smalle weg en worden omringd door bergen, steile rotswanden, bossen, honderden watervallen en meren.
De cruise zelf door de indrukwekkende Milford Sound is één van de mooiste cruises ter Wereld. Milford sound is de bekendste fjord van Nieuw-Zeeland en is uniek De fjord is ongeveer 16 km lang tot aan open zee en 100 tot 450 meter diep. Zeer typerend zijn de hoge en zeer steile rotsen rondom de fjord. Na de auto geparkeerd te hebben start de cruise in Milford Sound Village. Tijdens een bijna twee uur durende cruise varen we de volle lengte van de fjord af naar de Tasmanzee, vaak vliegen er zeevogels en pinguïns met het schip mee. de kans groot dat je onderweg spelende dolfijnen en zeehonden tegenkomt. Met een beetje geluk zien we zelfs een exemplaar van de zeldzame Fiordland kuifpinguïn, waarvan er alleen in dit gebied nog maar 3000 voorkomen.Tijdens de boottocht kunnen we genieten van watervallen als de Bowen Falls (160m hoog) die zich met donderend geweld van kliffen storten en gedurende de hele tocht regeert de majestueuze Mitre Peak het landschap (zie bijgevoegde foto).

Afl. 14 - Queenstown, Queen of Adventure

Queenstown is een stad met ruim 9000 inwoners, zeer schilderachtig gelegen aan de noordoostkust van het Wakatipumeer, met The Remarkables op de achtergrond. The Remarkables is een bergketen centraal gelegen op het Zuidereiland. De keten dankt haar naam onder andere aan de exacte noordzuid-ligging. Ze was een belangrijke locatie bij de verfilming van de trilogie The Lord of the Rings van J.R.R. Tolkien.

Sinds de jaren zeventig heeft Queenstown zich ontwikkeld van een klein ingedut stadje tot een leidend internationaal vakantieoord en wereldcentrum voor avontuurlijke sporten als bungee jumping, rafting en jetboating. De Shotover River in de nabijheid is een waar paradijs voor het beoefenen van allerhande watersporten, maar ook voor zij die een minder actieve, maar meer gastronomische vakantie in gedachten hebben, vertrekken in Queenstown wijntours in de wijde omgeving. Mogelijkheden genoeg dus, temeer daar wij bijna twee volledige dagen ter plaatse verblijven. Tot nu toe hebben we enkel een Jet Boat Experience (waarover later meer) geboekt op de Shotover, een andere optie, die wij serieus in overweging nemen, is een excursie naar het overweldigende Milford Sound. Je vertrekt per bus in alle vroegte 's morgens door een prachtig landschap van hooggebergte en fjorden, net na de middag maak je een cruise door de Milford Sound en 's avonds laat weer terug met bus of vliegtuig al naargelang je verkiest... Ons programma ter plaatse zal in grote mate bepaald worden door het weer en ons humeur: wij zullen niet nalaten u over beiden te berichten...

Aangenaam verrast...

... om nog eens een nieuwe ontdekking te doen, zo dicht bij de deur... Restaurant-Brasserie De Notelaer in Bachte-Maria-Leerne ! Een hele mond vol,... Niet alleen de naam en de ligging van het restaurant, maar ook de uitgebreide kaart deden ons bij een eerste aanblik watertanden.

Nadat we al zóveel keer dit restaurantje onderweg naar andere oorden voorbijgereden waren, besloten we gisterenavond dat het nog eens de hoogste tijd was om iets nieuws te proberen én zo kwam het dat we eindelijk eens binnen stapten bij dit aan de grote weg van Deinze naar Gent gelegen oasetje van rust, zelfs met terras aan 't water, al was het daar gisterenavond natuurlijk niet echt het weer voor. De bijzonder uitgebreide kaart staat boordevol op 't eerste gezicht heerlijke gerechtjes... gaande van slaatjes en pannenkoeken voor de namiddag tot een heerlijk varkenshaasje met Tierenteynmosterd en een heel aantal wildsuggesties voor de iets koudere avondjes. Bij ons aperitiefje kregen we een aangenaam wachthapje aangeboden in de vorm van een tonijncarpaccio, goed gekruid en bijzonder gesmaakt door beide recensenten. Dit in afwachting van het arriveren van het door ons gekozen hoofdgerecht, het hierboven al eerder genoemde varkenshaasje met alles erop en eraan. Terwijl wij genoten van een glaasje friswitte Australische wijn, hebben we "jaloers" toegekeken hoe onze buurtjes een voorgerechtenbordje deelden met allerlei proevertjes van de chef. Stuk voor stuk bijzonder mooi gepresenteerd : wij weten wat we volgende keer gaan proberen... Hoog tijd voor ons hoofdgerecht : op ons bord lag een voldoende groot mooi gebakken varkenshaasje, vergezeld van broccoli en bloemkool, twee minitomaatjes en een lekker sausje. Degelijke kost, net zoals de begeleidende aardappelkroketjes... Wat heeft een mens nog meer nodig om lekker gegeten te hebben ? Eigenlijk niets, maar de attente gastvrouw bood ons met veel plezier de dessertkaart aan waaruit we na wat twijfel beiden besloten een Witte Dame te nemen: de perfecte afsluiter van een heerlijk gastronomisch avondje... Blij dat we weer een adresje gevonden hebben om toe te voegen aan onze resto-bijbel, ze zien ons hier zeker zéér binnenkort terug !

Annabel is jarig vandaag !!!

Van Harte Proficiat met je vijfde verjaardag !!!

Peter Dirk & Fleur

Afl. 13 - Fox Glacier / Franz Josef Glacier

Nadat we eerst de Frans Josefgletsjer, genoemd naar keizer Joseph I van Oostenrijk (Maori : Ka Roimata o Hinehukatere) bezoeken, gelegen in het midden aan de westkust van het Zuidereiland, rijden we nog een twintigtal kilometer meer zuidwaarts door naar de Fox Glacier. De Foxgletsjer (Maori: Te Moeka o Tuawe) kreeg zijn naam in 1872 na een bezoek van de toenmalige minister-president van Nieuw-Zeeland, Sir William Fox. Beide gletsjers zijn gelegen in het Westland National Park en zijn uniek in hun soort: het feit dat zij op slechts 240m boven de zeespiegel eindigen in een waar regenwoud heeft er mede voor gezorgd dat zij wereldwijd erkend werden als World Heritage Site. Nergens anders in de wereld liggen gletsjers zo dicht bij de zee als hier. De gemiddelde bewegingssnelheid van de gletsjer (gemeten vanaf 1985) is één meter per dag. Het totale verval over 13 km bedraagt 2600 meter. De Foxgletsjer is, mede dankzij haar bijzondere ligging, net zoals de Franz Josefgletsjer, een van de makkelijkst toegankelijke gletsjers in de wereld. De gletsjer mondt uit in de rivier de Fox. Je kunt allerlei activiteiten ondernemen op en rondom de gletsjers, zoals ijsklimmen, wandelen, helikoptervluchten en specifieke gletsjerwandelingen. Gezien het feit dat wijzelf niet zo lang ter plaatse blijven zullen we vermoedelijk, indien het weer het toelaat, kiezen voor een helicoptervlucht met touchdown boven op de gletsjers. Tijdens de vlucht van ongeveer een half uurtje zullen we op die manier een overzicht kunnen krijgen van zowel de Fox als de Frans Josefglacier als Mount Cook. Hier een paar sfeerbeelden van wat we hopelijk te zien zullen krijgen :